Luc Van Roosbroeck

  Verdwenen uit mijn gedachten heengegaan blijf jij bestaan zonder te weten Verdwaasd nam ik het besluit om van je weg te gaan nu blijf ik heel alleen vechten met mijn bestaan

Rusten, overdenken blij, toch niet vrij bekomen van woorden droefenis nabij beheers je, blijf bewust loop jezelf niet voorbij tevreden, beleefd uitzien en verwachten verloren, bedorven bezopen, licht geïrriteerd bestormde je galeien bandieten … nachtdroom springt merrie  

op zoek op zoek naar woorden ontsnappen mij druppelen naast het papier verdwenen weg geen herinnering of wel? het leek zo mooi zweven beleven herschikken ha, daar komt het weer drup

  met weinig woorden zoveel zeggen is een kunst probeer tot het lukt

verloren woorden niet gedacht, wel gesproken wel gedacht, niet gesproken verdwenen in een woordenvloed wat zou ik graag altijd nuttig blijken met de zinnen die ik uitspreek de verwensingen die ik vloek gehoord worden wanneer ik spreek begrepen worden door de juiste woordenvloed ijle droom, waanzinnige hoop brabbel voort, het doet er toch niet toe  

De mens die op mijn weg komt of staat  zal een weerbarstig man tegenkomen  niet van een kleintje vervaard iemand  die zich niet laat intomen  veel hindernissen zijn genomen  verslagen of opzij geschoven  met heldhaftigheid en moed  al doet eigen lofzang niet altijd goed  ik weet waar ik sta, wat het me doet  hoor graag andere meningen  overweeg ze en vind ze misschien goed  zo blijf ik altijd leerling ik zal niet direct zeggen, ik heb gelijk  wil nagaan of het wel zo is  ben ik de koning te rijk  of was mijn mening mis

  Wat zou ik graag eens gek doen zonder mij bekeken te voelen wat zou ik graag eens iets onbezonnen doen zonder verwijten te krijgen wat zou ik graag iets losbandig doen zonder boete van zedenschennis   wat zou ik graag mezelf onbezonnen kunnen uiten zonder op mijn grijze haren te worden gewezen dat mag, zo moet het ga niet over de schreef volg de regels, ze zijn er voor jou met jarenlange ervaring zijn regels gemaakt de wijsheid gevormd door overleg wisselende gewoontes brengen nieuwe inzichten zeer, zeer, zeer langzaam in beweging

Een troep jongeren, welke nu samen buiten willen zitten, vinden geen plek die groot genoeg is. Ofwel zullen ze hier nog een hele tijd ronddraaien, of naar een plein verhuizen, waar leuke drankgelegenheden zijn gekomen. De stad begint terug op te leven met verschillende buurten waar steeds mensen op straat te vinden zijn. Toch zeker bij mooi weer. Hoe lang is het niet geleden dat meer tevreden mensen een losse ontmoeting op deze manier appreci ëren. Jaren waren ze onbewust meer en meer in zichzelf gekeerd, waardoor ze vereenzaamden en zo nog minder met anderen in contact kwamen. Video was nieuw en verschillende TV zenders vonden hun oorsprong. Een nieuw vermaak was geboren. Met het internet kropen ze nog wat meer op zichzelf en bouwden een schijnwereld waarin ze veelvuldige sociale contacten onderhielden. De meeste met onbekenden, waar ze mogelijk zouden van weglopen moesten ze die in levende lijve tegenkomen. In hun kastje gekropen was het leuk met zoveel vrienden

 beteuterd kijken pruillip, blinkende tranen plots een schaterlach

 de wereld is een schouwtoneel van democratie blijft niets heel niemand wil de ernst hiervan zien de ik staat nummer één in de top tien hebben wij nog iets te vertellen het lijkt een vraag van een klein kind toch moeten wij ze durven stellen voor pers en beleid zijn mensen wind een onnozele zin op Twitter geschreven wordt door zo goed als niemand gelezen toch bazuint de pers dit voor waarheid uit die politieker heeft ze weer binnen zijn buit concurrenten maken nog wat extra kabaal zo wordt die zin nog gespierder taal pers en politiek zijn blij met die sensatie van een golfje maken zij zo een tsunami één krant voelt zich gedwongen tot factcheck de onzin komt aan ‘t licht op die kleine plek de kwaliteitskrant heeft zijn imago bewaard menselijkheid werd toch weer geschaad in een column wordt deze praktijk benoemd als slecht van beleid, zo zegt hij, komt dan niets terecht als van bovenaf op aloude particratische wijze het e

 meesjes zien we elke dag komen hier hun portie noten eten soms zagen we een merel op zoek en die de mezen wegjoeg als groot ander dier deze vrieskou zien we de mezen en ook de merel is niet meer alleen ook musjes komen op bezoek nu zijn wij de grote boeman die ze wegjaagt wanneer we buiten komen toch zitten ze zalig dicht bijeen eten niet van hetzelfde de merel probeert zoals een kolibri al fladderend meelwormpasta te eten mezen pikken elkanders goed mussen blijven onverschillig eten wanneer het hen toekomt zo beleven wij een spektakelterras

 die mooie open velden met in de verte stukken bos verdeeld in weiland en akkers vol monocultuur laten al jaren restanten staan te stevig om te verdwijnen gewapend beton waarvan ook het gebeurde niet vergaat een kleine opening half verscholen in de grond hoeveel mannen zochten hier beschutting weg van het artillerievuur of … is hier niets gebeurd bleef de bunker onbewoond geschiedenis zal het vertellen maar die wordt niet meer aangeleerd

  Voetgangers, fietsers de straat is rustig, veilig auto’s verdwenen

haar lichaam lijkt volle rijke aarde de hele pracht tot ontdekken bereid met de mooiste rondingen van waarde mijn zinnen worden prikkelend geleid verleidelijk ligt ze op bed gevlijd sterke hoogtes, zachte laagtes ontwaard smekend van verlangen wijd en zijd vochtig en warm als een open haard kom nader, voel, betast, bemachtig alle remmen los, kort en krachtig mannelijkheid gaat over lijken begeerte, wellust niet in te dijken roekeloos zonder enig respect het vrouwtje verdwijnt, is geen lustobject

Wat je wil, wat je weigert, wat je bent Toont jouw onhebbelijkheden Hiermee lok ik je uit de tent Dat heb je zeer goed begrepen Je bent zo grof en onbeschoft Niets of niemand staat je in de weg Tot er ooit eens iemand ontploft Dan ben je gekwetst, kruip jij niet meer recht Zo zal ik jou dan mogen herinneren In alle oprechtheid met de nodige schijn Loop jij te pronken en je te etaleren nu erken je wel je meerderen ze tonen meer inhoud in hun brein ach ja, jij zal het toch nooit leren

  rommelpotje rammelt, rinkelt, twinkelt munten en dingetjes prulletjes en zinnetjes van alles propte ik er in mijn rommelpotje, bewaardoos voor later, wie weet

  Vreemd! Om contacten te kunnen behouden, mogen we nu geen contact hebben.   Tijdelijk! Hoe lang?   Een telefoontje, WhatsApp, met vriend, kind, kleinkind, blijft gelijk, ’t is op afstand   Wandelen en fietsen, bewegen doet goed. Dan mag een fijne ontmoeting. Het moet op afstand.   Houden we dit lang genoeg vol? Of gaan we door het lint? Zodat ons leven mogelijk aan een zijden draadje hangt.

  onverbiddelijk geloof in eigen gelijk met een klein zacht hart

  prekende pastoor geknielde, biddende non stille dode kerk

  blauwe zonnebril groene zon, paars huis, bruine bloem verkleurd spiegelbeeld