Luc Van Roosbroeck

  ‘Papa, waarom staat de trein stil?’ ‘We mogen nog niet vertrekken, jongen. Het is nog geen tijd.’ ‘Waarom is het nog geen tijd, papa. Tijd is er toch altijd?’ ‘Voor deze trein is het nog niet de juiste tijd om te vertrekken. Daarom staan we nog stil.’ ‘Papa, wanneer vertrekken we dan?’ ‘Wanneer de conducteur aangeeft dat we kunnen vertrekken.’ … ‘Hoor, papa, een fluitje. Waarom fluiten ze in een station, papa?’ ‘Dat was de conducteur, jongen. Zo weten we dat het tijd is om te vertrekken. Nu hoor je de deuren toegaan.’ … ‘Rijdt de trein altijd zo traag, papa?’ ‘Wanneer die direct snel zou rijden, zou jij vallen, jongen. Ga maar zitten, seffens val je nog.’ ‘Maar papa, de trein rijdt toch niet snel.’ ‘Wacht maar, jongen.’ … ‘Ja papa, nu rijdt die wel snel. Zie, dat is plezant, hé. Nu is dat precies of alles traag is, hé papa.’ ‘Ja jongen. Dat zal je later wel leren op school waarom dat zo lijkt. Natuurlijk stappen de mensen even snel als altijd. En die

 die mooie open velden met in de verte stukken bos verdeeld in weiland en akkers vol monocultuur laten al jaren restanten staan te stevig om te verdwijnen gewapend beton waarvan ook het gebeurde niet vergaat een kleine opening half verscholen in de grond hoeveel mannen zochten hier beschutting weg van het artillerievuur of … is hier niets gebeurd bleef de bunker onbewoond geschiedenis zal het vertellen maar die wordt niet meer aangeleerd

Met een brede glimlach kijkt hij naar de hemel waar hij tussen de donkergrijze wolken eindelijk de zon weer kan begroeten. Een vale schijn begint terrein te veroveren en breekt met hernieuwde moed spatje per spatje het wolkendek open. Het vraagt duidelijk een grote inspanning om de donkerte rondom een lichtere teint te geven, maar vol goede hoop blijft hij dit boeiende schouwspel volgen. De opstoten van onweders die afgewisseld werden met korte opklaringen, bleven steeds te lang duren om neerslachtigheid om te buigen. Het was geen hartverwarmende tijd waarin mistige wolken mogelijke opklaringen verdrongen. Nu verschijnt de klaarheid meer en meer aan de hemel en de eerste prille straal van warmte bereikt hem. Hij voelt dat zijn verkleumde huid de kilheid maar graag zou kwijtspelen. De grauwheid van bemorste lucht begint te zuiveren en uit zijn denken verdwijnen ook de neerslachtige gedachten die hij tot nu voelde. Zijn hoofd heeft als eerste de koude verslagen en de opkomende warmte ne