Luc Van Roosbroeck

  Laat mij los, laat mij gaan Jij die ooit het potlood was Boven het blad waar mijn ideeën vorm kregen Niet in bedwang kon houden Uit zichzelf de woorden vormde Geen tussenkomst duldde Het was nog niet gezegd En het werd geschreven Zonder beredeneerde volzinnen Die onnatuurlijke wansmaak nalaten En het gevoelen niet treffen Neen, zo gleed het niet Het waren voltreffers waar ik zelf van verschoot Zo op papier gekomen zonder bewegen Het stond er Dat was jij Maar laat me nu los, laat me vrij Geef mij mijn vrijheid om te doen Ook uit mezelf, zonder tussenkomst Zo, zonder nadenken, met emotie Kracht die je voelt Wanhoop die er is Geeft me het idee vrij te zijn Geef me het genoegen een beslissing te kunnen nemen Laat me los en laat me zoeken Zonder jouw bemoeienis of dwingelandij Jouw visie hoort er niet meer bij Laat me vrij, ik wil mijn eigen weg gaan

  Steeds begin ik opnieuw. Een nieuwe dag, een nieuwe pagina, een ander idee, het vorige vergeten. Het is niet dag op dag dat ik schrijf, zolang zou ik het mij wel kunnen herinneren. Periodes van rust en tijd geven mij de moed een nieuw hoofdstuk te beginnen. Spijtig genoeg is het dan wel geen nieuw hoofdstuk van een langer lopend verhaal. Zowat een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Steeds zin om eindelijk een verhaal te schrijven dat niet eindigt wanneer de job weer veel aandacht en energie vraagt. Een doorlopende zin in een klein schriftje, dat is zowat het verste dat ik geraak. En als ik dan later het boekje terug opensla, dan vind ik die gedachte verschillende keren weer. En toch kan ik ook over andere dingen schrijven. De ideeën komen sporadisch op, maar worden nooit opgeschreven. Eenmaal dacht ik met een synopsis te werken. De inhoud is per hoofdstuk weergegeven. Alleen bleef dat idee te lang verwaarloosd, waardoor andere ideeën ondertussen uitgeschreven werden; zo kom ik tot een

  een donderwolk trekt voorbij en laat druppels venijn over de omstanders komen vurige tongen spuwen onzin vol eigenbelang en hebzucht aan alle eigenschappen van een gekende wordt een verzinsel gebreid tot scha en schande rondgestrooid met een gespleten ziel om zelf als enige correcte te verschijnen met meelij en duizendmaal uitgesproken begrip en achter de rug beschimpt en verder in de afgrond geduwd venijnige tong, verduvelde geest tegen beter weten in steeds op voordeel belust vertrouwen van vrienden misbruiken tegen anderen om als triomfator verder te kunnen en achter de volgende rug verderf te zaaien spijtig genoeg het bestaat

  doordeweekse dingen voelen aan als doodnormaal alles kan en alles mag zolang het binnen de lijntjes past zonder na te denken over nut en over wel echte correctheid worden onwaarschijnlijk stomme uithalen als normaal aanzien en kunnen ze ongestoord  verder verteld, uitgekraamd, rondgebazuind worden en het wordt normaler en normaler maar owee als je reageert door een vraag te stellen vragen of iemand meent wat ie zegt vragen of iemand beseft wat ie zegt je bent toch zo vreemd zo fout, zo onrealistisch niet normaal door een vraag te stellen