Luc Van Roosbroeck

  Wat een brombeer. Telkens iemand uit de groep een voorstel doet, horen wij hem op een grommende manier zijn tegenkanting kenbaar maken. Niet dat we duidelijke woorden horen, zijn spraakorgaan blijft gesloten. In het iets lager gelegen keelgedeelte lijkt steeds een opkomende storm in aantocht. Wanneer het laag begint, is ook de toon laag. Hoe hoger de klank vertrekt, hoe hoger de toon. De hoge tonen zijn uitzonderlijk, en worden met pruttelende lippen, speekselbellen spetterend, beëindigd. De lage tonen overheersen en blijven lang nagalmen. Door de tegenstem moet telkens een nieuw idee gezocht worden. Toch blijft de stemming lang uitbundig. Nieuwe voorstellen borrelen regelmatig op. De meest spontane worden met gejuich onthaald. Behalve door de brombeer. We horen alleen zijn speciale manier van afkeuren. Naarmate de tijd vordert, komt zijn mening steeds duidelijker tot uiting. Het gebrom wordt luider en luider. De slag om frisse ideeën lijkt gestreden, alleen de voorsteller kan er nog

 knipperen met de ogen verblind door het felle licht van die auto in de bocht onverhoeds, niet vertragen rijden als snelheidsduivel aan de school die net uit is kinderen komen joelend buiten onverhoeds, zonder omzien ouders grijpen naar die bengels manen hen tot voorzichtigheid terwijl een bompa opzij moet springen voor die auto, uit zelfbescherming einde

  Verdwijn tussen de wolken Laat je meevaren met een bliksem En doorsta daarbij alle gedonder Je bent verdwenen van de aarde Weggelopen van menselijk contact Tevreden met je eenzaamheid Getroffen door wat woorden Die iemand tot je sprak Die je misschien hebt misbegrepen En daarom verdraag je nu je lot