Montenegro
Vredig stapt de Montenegrijn. Vijf mensen kijken, twee verleggen een paar stenen. Een jongen staat aan de mortelmolen, drie mannen rijden met de kruiwagen af en aan en lossen hun vracht boven een ijzeren raster waar twee mannen met een houten balk gelijkheid in de beton trekken. Opzij daarvan zitten twee jonge gasten alles op hun dooie gemak te bekijken. Verder weg op onze wandeling komen we een starende boer tegen. Vijf koeien zijn koel water uit een beek langs de weg aan het drinken. Een hoofdknik en een “hello” van ons wordt toch beantwoordt met een korte hoofdbeweging. Wanneer we vijfhonderd meter verder een bocht genomen hebben, is het standbeeld langzaam in beweging gekomen. Ook de koeien zijn van plaats gewisseld. Aan een huis komen we twee mannen tegen, een jongere en een oudere, waarschijnlijk vader en zoon, in gesprek. De oudste steekt zelfs een hand op en zegt iets onverstaanbaars. Wij knikken weer met een “hello”. Verder kan een conversatie niet geraken. Wanneer we een