Luc Van Roosbroeck

Zelfs thuis durf ik verloren te lopen. Gelukkig niet in huis, daar vindt geen kat mij. Die heb ik ook niet, dus die zal niet zoeken, haha. ‘Maar hier sta je dan. Heel lang is dat avontuur geleden? Toch al een tijd, denk ik. Je ziet er goed uit en je kan het zelfs met een lachje vertellen.’ ‘Ach Peter, zolang is dat niet geleden hoor. Ik heb net mijn weg naar ons stamcafé terug gevonden. Dat is voor mij voldoende. Hé Pierre, geeft de Peter en mij nog eens een pint!’ Hoelang Thomas onderweg is geweest, kan hij ook niet vertellen. Zo gebonden aan zijn horloge, dat hij ze nu vergeten is, en geen tijdsbesef heeft. Een verloren gelopen kip zonder kop die nu op zijn vertrouwde barkruk naast zijn wandelvriend zit. Alleen wandelen doet hij zeer graag. Op bekend terrein, zoals nu, kan hij zelfs zijn spoor bijster geraken. Lopen om te lopen, noemt hij dat. En hij vindt dat dom. Veel gaat hij niet op onbekende paden, hij kent zijn beperkingen. Toch zal hij het op zijn eentje proberen wa

       ‘né, né’. Het hoofdje wordt geschud en de armpjes bewegen afwerend. Toch aandringen helpt niet. De ‘né, né’ wordt luider en bijna schreiend geroepen. Toch beweegt het hoofdje bijna zoals de Grieken met hetzelfde woord instemmend antwoorden. Duidelijk dat ze die roots niet heeft. Nogmaals proberen een lepeltje yoghurt te geven maakt haar driester. Alles wat in de omgeving op de tafel ligt mag er plotsklaps niet meer liggen. Met bruuske bewegingen schuift ze alles binnen haar bereik weg. Het dendert op de grond, dat maakt haar nog wat onstuimiger. Zoveel als mogelijk buigt ze zich in haar stoeltje over de tafel om alsnog een bord weg te gooien. Met een keepersreactie draait haar vader zich om en kan nog net op tijd de val voorkomen. Jammer genoeg kan hij het potje yoghurt niet in het oog houden. In zijn reddende beweging heeft hij dit snel neer kunnen zetten, wel binnen het bereik van de kinderhandjes. Het bord heeft de woestenij overleefd. De smurrie van het neergekwakte potje is

  Janneke en Mieke gaan voor het eerst samen op vakantie. Oh, wat heerlijk om met zo’n ordinaire naam en begrip te beginnen. Zoals: Janneke zag eens pruimen hangen, maar deze van Mieke nu toch liever snoept. Samen uit, samen thuis, dat zijn ze nu enkele maanden gewoon. Een onafscheidelijk koppel, een mooi koppel, onverwoestbare liefde, ze vullen elkaar mooi aan, die relatie zal lang meegaan. Deze complimenten hoorden ze meermaals. Prettig natuurlijk om in de omgeving zoveel supporters te hebben. Daardoor zijn ze er zelf ook stellig in gaan geloven. Soms liep het al wel eens fout en kan het een tijdje duren vooraleer het onweer overgedreven is. Niemand weet ervan, uiteraard. Hoe zou zo een passend koppel nu ooit in onmin kunnen leven? Op dergelijke momenten houden ze de schijn hoog, soms bijna met tranen in de ogen. Is dat veel gebeurd? Natuurlijk niet, het gaat echt goed tussen hen. Deze conflicten brengen hen ook dichter bij elkaar, dat ervaren ze zeer sterk. Ze gaan er wel gee