Luc Van Roosbroeck

De mens die op mijn weg komt of staat  zal een weerbarstig man tegenkomen  niet van een kleintje vervaard iemand  die zich niet laat intomen  veel hindernissen zijn genomen  verslagen of opzij geschoven  met heldhaftigheid en moed  al doet eigen lofzang niet altijd goed  ik weet waar ik sta, wat het me doet  hoor graag andere meningen  overweeg ze en vind ze misschien goed  zo blijf ik altijd leerling ik zal niet direct zeggen, ik heb gelijk  wil nagaan of het wel zo is  ben ik de koning te rijk  of was mijn mening mis

Ik zal het mezelf niet kunnen vergeven als ik het nooit vertel. Wanneer het steeds een verzinsel in mijn hoofd blijft dat nooit in woorden op papier wordt gezet, zal ik mij niet goed voelen. Mogelijk dat niemand er een boodschap aan heeft, maar voor mij zullen het hersenspinsels zijn die anders verrot in de achtertuin van mijn geheugen blijven. Wie heeft het nu graag om nooit daglicht te kunnen aanschouwen, steeds in de duisternis te moeten blijven. Het bedenksel kan ooit begonnen zijn, maar het einde zal nooit een geboorte hebben gekend. En dat is een vreselijke vaststelling wanneer er een lange rijping heeft plaatsgevonden. Ideeën die reeds zo lang in een wachtkamer zitten, zoveel keer overwogen en herschikt, kunnen beter een uitweg krijgen dan in stilte te verdwijnen.  Een wirwar van ingevingen vechten om aandacht. Ze willen de bovenhand krijgen om als eerste met een fonkelend begin te kunnen starten op papier. Wanneer een woord een vrijage van lange duur met een leuk vervolg verk

  Wat zou ik graag eens gek doen zonder mij bekeken te voelen wat zou ik graag eens iets onbezonnen doen zonder verwijten te krijgen wat zou ik graag iets losbandig doen zonder boete van zedenschennis   wat zou ik graag mezelf onbezonnen kunnen uiten zonder op mijn grijze haren te worden gewezen dat mag, zo moet het ga niet over de schreef volg de regels, ze zijn er voor jou met jarenlange ervaring zijn regels gemaakt de wijsheid gevormd door overleg wisselende gewoontes brengen nieuwe inzichten zeer, zeer, zeer langzaam in beweging

Een troep jongeren, welke nu samen buiten willen zitten, vinden geen plek die groot genoeg is. Ofwel zullen ze hier nog een hele tijd ronddraaien, of naar een plein verhuizen, waar leuke drankgelegenheden zijn gekomen. De stad begint terug op te leven met verschillende buurten waar steeds mensen op straat te vinden zijn. Toch zeker bij mooi weer. Hoe lang is het niet geleden dat meer tevreden mensen een losse ontmoeting op deze manier appreci ëren. Jaren waren ze onbewust meer en meer in zichzelf gekeerd, waardoor ze vereenzaamden en zo nog minder met anderen in contact kwamen. Video was nieuw en verschillende TV zenders vonden hun oorsprong. Een nieuw vermaak was geboren. Met het internet kropen ze nog wat meer op zichzelf en bouwden een schijnwereld waarin ze veelvuldige sociale contacten onderhielden. De meeste met onbekenden, waar ze mogelijk zouden van weglopen moesten ze die in levende lijve tegenkomen. In hun kastje gekropen was het leuk met zoveel vrienden

 beteuterd kijken pruillip, blinkende tranen plots een schaterlach

 de wereld is een schouwtoneel van democratie blijft niets heel niemand wil de ernst hiervan zien de ik staat nummer één in de top tien hebben wij nog iets te vertellen het lijkt een vraag van een klein kind toch moeten wij ze durven stellen voor pers en beleid zijn mensen wind een onnozele zin op Twitter geschreven wordt door zo goed als niemand gelezen toch bazuint de pers dit voor waarheid uit die politieker heeft ze weer binnen zijn buit concurrenten maken nog wat extra kabaal zo wordt die zin nog gespierder taal pers en politiek zijn blij met die sensatie van een golfje maken zij zo een tsunami één krant voelt zich gedwongen tot factcheck de onzin komt aan ‘t licht op die kleine plek de kwaliteitskrant heeft zijn imago bewaard menselijkheid werd toch weer geschaad in een column wordt deze praktijk benoemd als slecht van beleid, zo zegt hij, komt dan niets terecht als van bovenaf op aloude particratische wijze het e

  Lang geleden, in de tijd dat mensen en dieren elkaar nog begrepen, leefde een jongetje van acht jaar met zijn ouders op een heuvel. Samen met hen kwamen dieren een pootje helpen bij het groenten telen. Vossen kwamen diepe putten graven waar knollen konden bewaard worden. Kippen, katten, honden en andere dieren hielpen op hun manier om de grond te bewerken en klaar te maken voor nieuwe planten. Ze klauwden, krabden, scharrelden, wroeten tot de grond poreus genoeg was om te planten. De honden dabberden alle jonge plantjes en zaadjes onder. Een olifant woonde iets verder en wist dat hij op zo een moment zeer nuttig was. Uit de beek slurpte hij water en sproeide dit in het rond. Vader en moeder keken toe en waren zeer tevreden.       Bij Krulhaar, hun zoontje, was altijd een jonge hond in de buurt. Ook wanneer er niet voor de velden moest gezorgd worden, waren ze bij elkaar. Krulhaar speelde dan met zijn vriend Kwispel. De gekste spelletjes kwamen aan bod. Benoemen deden ze niet, toch k